The Shah–Sheikh Pass: An Old Trick to Contain an Uprising- بولتن ویژه پاسکاری میان شاه و شیخ؛ ترفند کهنه برای مهار قیام- Le passe-relais entre le Shah et le Sheikh : une vieille manœuvre pour étouffer la révolte
این ترفندها کهنه شده نه شاه نه شیخ نی شاه نی ملا نو شاه نو ملا
🇬🇧 Special Bulletin
The Shah–Sheikh Pass: An Old Trick to Contain an Uprising
At moments when genuine popular slogans such as “Death to the Dictator” and “Death to Khamenei” rise powerfully in Iranian cities, an old and exposed maneuver is once again activated:
the artificial revival of Reza Shah, the promotion of the fascistic slogan “Long live the Shah,” and calls for the return of monarchy.
This phenomenon is neither spontaneous nor rooted in popular demand. It is part of a well-known security scenario repeatedly used by the ruling system to derail mass protests. Events in Mashhad—similar to those previously witnessed in Isfahan in December 2021—have shown how regime agents rapidly switch roles, from Basij and intelligence operatives to sudden “royalist” agitators.
This tactic has deep historical roots. From the anti-national coup of 1953 against Mohammad Mossadegh to the present day, the “Shah–Sheikh pass” has served as a tool to frighten society away from a genuine democratic alternative. Whenever one dictatorship faces crisis, it summons the shadow of the other to trap the population between two false choices.
But today’s Iran is different.
The generation chanting in the streets rejects both clerical rule and the restoration of monarchy. For the Iranian people, both dictatorships are illegitimate, incapable of addressing poverty, repression, corruption, and injustice.
The forced binary of “Shah or Sheikh” is designed to fracture social unity, manufacture artificial polarization, and suffocate the path toward a democratic revolution.
This tactic no longer works.
Iranian society has recognized the game.
Resurrecting the ghosts of past dictatorships brings neither legitimacy nor control over public anger. On the contrary, these maneuvers expose the regime’s deep fear of sustained and converging popular uprisings.
The dominant voice in Iran today is clear:
Neither Shah nor Sheikh — yes to freedom, justice, and popular sovereignty.
بولتن ویژه
پاسکاری میان شاه و شیخ؛ ترفند کهنه برای مهار قیام
هرگاه شعارهای اصیل مردمی چون «مرگ بر دیکتاتور» و «مرگ بر خامنهای» در شهرهای ایران اوج میگیرد، یک ترفند قدیمی و لورفته دوباره بهکار میافتد:
احضار مصنوعی رضاشاه، برجستهسازی شعار فاشیستی «جاوید شاه» و القای بازگشت سلطنت.
این پدیده نه خودجوش است و نه برخاسته از خواست مردم؛ بلکه بخشی از سناریوی شناختهشدهٔ امنیتی برای انحراف و مهار اعتراضات است. تجربهٔ مشهد، همانند اصفهان در آذر ۱۴۰۰، نشان داد که چگونه مأموران و عوامل امنیتی بهسرعت از نقش بسیجی و اطلاعاتی به نقش «شاهپرست» تغییر چهره میدهند.
این ترفند ریشهای تاریخی دارد. از کودتای ضدملی و ضدمصدقی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ تا امروز، «پاسکاری میان شاه و شیخ» ابزاری بوده است برای ترساندن جامعه از بدیل دموکراتیک واقعی. هرگاه یکی از این دو دیکتاتوری به بنبست میرسد، سایهٔ دیگری احضار میشود تا مردم میان دو انتخاب دروغین گرفتار شوند.
اما ایران امروز دیگر آن ایران دیروز نیست.
نسلی که در خیابانها فریاد میزند، نه ولایت فقیه را میپذیرد و نه بازتولید سلطنت را. برای مردم ایران، هر دو دیکتاتوری مردودند و هیچکدام پاسخی برای فقر، سرکوب، فساد و بیعدالتی ندارند.
دوگانهٔ جعلی «شاه یا شیخ» با هدف شکستن همبستگی اجتماعی، ایجاد قطبیسازی مصنوعی و مسدود کردن مسیر انقلاب دموکراتیک مردم القا میشود.
این ترفند دیگر کارساز نیست.
جامعهٔ ایران این بازی را شناخته است.
احضار ارواح دیکتاتوریهای گذشته نه مشروعیت میآورد و نه خشم انباشتهٔ مردم را مهار میکند. این مانورها بیش از هر چیز نشانهٔ وحشت حاکمیت از تداوم و همگرایی قیامهای مردمی است.
صدای غالب امروز روشن است:
نه شاه، نه شیخ؛ آری به آزادی، عدالت و حاکمیت مردم.
🇫🇷 Bulletin spécial
Le passe-relais entre le Shah et le Sheikh : une vieille manœuvre pour étouffer la révolte
Chaque fois que des slogans authentiques tels que « Mort au dictateur » et « Mort à Khamenei » montent avec force dans les villes iraniennes, une manœuvre ancienne et déjà démasquée refait surface :
la résurrection artificielle de Reza Shah, la mise en avant du slogan fascisant « Vive le Shah » et l’appel au retour de la monarchie.
Ce phénomène n’est ni spontané ni issu de la volonté populaire. Il s’inscrit dans un scénario sécuritaire bien rodé, utilisé à plusieurs reprises pour détourner et fragmenter les mouvements de protestation. Les événements de Machhad, comme ceux d’Ispahan en décembre 2021, ont montré comment des agents du régime changent rapidement de rôle, passant des forces du Basij et des services de renseignement à des provocateurs se réclamant soudainement du royalisme.
Cette tactique plonge ses racines dans l’histoire. Depuis le coup d’État anti-national de 1953 contre Mohammad Mossadegh, le passe-relais entre le Shah et le Sheikh sert à éloigner la société d’une véritable alternative démocratique. À chaque crise, une dictature convoque l’ombre de l’autre afin d’enfermer le peuple dans une fausse alternative.
Mais l’Iran d’aujourd’hui a changé.
La génération qui descend dans la rue rejette à la fois la dictature religieuse et la restauration monarchique. Pour le peuple iranien, les deux formes de dictature sont illégitimes, incapables de répondre à la misère, à la répression, à la corruption et à l’injustice.
L’imposition du faux dilemme « Shah ou Sheikh » vise à briser la solidarité sociale, créer une polarisation artificielle et bloquer la voie à une révolution démocratique.
Cette manœuvre ne fonctionne plus.
La société iranienne a compris le jeu.
Ressusciter les fantômes des anciennes dictatures n’apporte ni légitimité ni contrôle sur la colère populaire. Au contraire, ces tentatives révèlent la peur profonde du régime face à la convergence durable des soulèvements populaires.
Aujourd’hui, la voix dominante est claire :
Ni Shah, ni Sheikh — oui à la liberté, à la justice et à la souveraineté du peuple.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر