مریم رجوی ومقاله ای در رابطه با قیام ایران - تظاهرات اخیر در ایران با تظاهرات سال ۱۳۸۸ متفاوت است وال استريت ژورنال- ۱۹دی۱۳۹۶ - به قلم مریم رجوی
CATEGORIES // در رسانه‌ها
آن موقع علت تظاهرات، شكافي در درون رژيم بود. اكنون، مردم خواهان پايان رژيم هستند
تظاهرات اخير در ایران، يك پيام روشن داشت: رژیم آخوندها روي پايه‌هاي لرزاني قرار دارد و مردم ایران در مبارزه‌شان براي به‌زير‌كشيدن آن، مصمم هستند. شعارها عليه ولايت فقيه، فراخوان به يك جمهوري واقعي داده و به‌روشني ولي فقيه رژيم علي خامنه‌اي و رئيس جمهورش، حسن روحاني را هدف قرار دادند.
اين بايد نقطه پایانی باشد بر افسانه‌یی كه هنوز، توسط برخي دولت‌ها دنبال مي‌شود، مبني بر اين كه براي مردم ایران تفاوتي بين ميانه‌روها و سخت‌سران وجود دارد. اين تظاهرات هم‌چنين پايه‌هاي استدلال‌هايي را كه يك تصوير باثبات از رژيم ارائه مي‌دهند، فرو مي‌ريزد.
ميليونها نفر از مردم ایران در فقر زندگي مي‌كنند. با اين همه، براساس گزارش‌هايي كه به شوراي ملي مقاومت ایران رسيده، تهران تا يكصد ميليارد دلار صرف كشتار در سوريه كرده است. شعارهاي ”مرگ بر حزب‌الله“ و ”سوريه را رها كن، فكري به حال ما كن“ به‌روشني مخالفت مردم با عملكردهاي جنگ‌افروزانه رژيم در منطقه را به‌نمایش می‌گذارد.
بودجه رسمي كشور، ۲۶.۸ ميليارد دلار را به امور نظامی و امنیتی و صدور تروریسم اختصاص داده است. اين ميزان علاوه بر ۲۷.۵ ميليارد دلاري است كه از درآمد نهادهای تحت کنترل ولی فقیه و سپاه پاسداران، صرف مخارج نظامي مي‌شود. این ارقام را با بودجه ۱۶.۳ ميليارد دلاري بهداشت كشور مقايسه كنيد. اين رژيم كه به طور بنيادی ضعيف و ضربه‌پذير است، به عنوان بخشي از استراتژي‌اش براي بقا، اين ارقام نجومي را صرف دخالت‌هاي منطقه‌یی مي‌كند.
منتقدين ممكن است خاطر نشان كنند كه ایران در گذشته هم با اعتراض مواجه بوده است. چه چيزي قيام كنوني را از تظاهرات ۱۳۸۸ متمايز مي‌سازد؟
تظاهرات ۱۳۸۸به خاطر شكافهايي بود که در رأس رژيم جرقه زده شدند. نيروي محركه تظاهرات اخير – كه در مشهد، دومين شهر بزرگ ایران شروع شد و به‌سرعت به سراسر ایران گسترش پيدا كرد – افزايش قيمتها، ويراني اقتصادی، فساد گسترده و یک تنفر نسبت به رژيم بود.
اين سوء مديريت اقتصادي، ريشه در ساختار سياسي دارد و هر روز هم تشديد مي‌شود. به‌همین دلیل، موضوع تغيير رژيم بلافاصله ظهور پيدا كرد و به نظر مي‌رسد تنها نتيجه قابل تصور باشد.
يك تفاوت بزرگ ديگر: قيام ۱۳۸۸ مقدمتا توسط طبقه متوسط رو به بالا که دانشجويان در كانون آن و شهر تهران مركز آن بود، هدايت مي‌شد. اما تظاهرات اخير، طيف بسيار گسترده‌تري از مردم را در بر مي‌گيرد؛ طبقه متوسط، محرومان، كارگران، دانشجويان، زنان، جوانان و تقريباَ همه جامعه در اين تظاهرات نمايندگي شده است.
بر همين سياق، قيام اخير هيچ ربطي به جناحها يا گروه‌بندي‌هاي داخل رژيم ندارد. هيچ‌گونه توهمی در مورد اصلاحات يا تغييرات تدريجي در داخل [رژيم] وجود ندارد. يكي از شعارهاي مورد علاقه در تهران اين است: «اصلاح طلب، اصولگرا، ديگه تمومه ماجرا». اين هم يك نمونه ديگر از قطعيت سرنگوني است. به قول يك ضرب‌المثل ایراني: «دير و زود دارد، ولي سوخت و سوز ندارد».
عامل متمايز‌كننده نهايي سرعت وقايع بود. در كمتر از ۲۴ساعت، شعارهاي تظاهركنندگان از نارضايتي‌هاي اقتصادي به نفي تماميت رژيم تغيير يافت. حكومت غافلگير شده است و به دست و پا افتاده است كه يك راه حل واحد پيدا كند. سپاه پاسداران روز يكشنبه عليه تظاهرات اعلام پيروزي كرد، ولي اين بيش از آن كه منعكس‌كننده واقعيت روي زمين باشد، بيانگر اميدهاي آنها است.
رژيم هشدارهاي شديداللحني به مردم براي پرهيز از پيوستن به گروه پيشتاز اپوزيسيون، مجاهدين خلق، داده است. مقامات ريز و درشت رژيم به همراه ائمه جمعه در سراسر كشور كه خط رژيم را دنبال مي‌كنند، يكي بعد از ديگري مجاهدين خلق را مسئول اعتراضات معرفي كردند. سيل مواضع مقامات رژيم، وحشت آنها از گسترش قيام سراسري و محبوبيت گسترش‌يابنده مجاهدين خلق و شوراي ملي مقاومت ایران را بازتاب مي‌كند.
ديكتاتوري مذهبي به سركوب گسترده‌یی براي مقابله با تظاهركنندگان مبادرت كرده است. سپاه پاسداران حداقل ۵۰ تن را كشته و صدها تن را مجروح كرده است. بنا بر گزارش‌هاي منابع ما در داخل كشور، تا پايان روز نهم تظاهرات، حداقل ۳۰۰۰ نفر دستگير شده بودند. گزارش‌هاي متعددي حاكي از آن است كه نيروهاي امنيتي عملاَ به درب خانه‌هاي مردم مراجعه كرده و آنها را از شركت در تظاهرات برحذر مي‌دارند. تور سركوب تا حد ممكن گسترش يافته است.
با توجه به اين سركوب وحشيانه، جامه بين المللي نبايد سكوت كند. شوراي امنيت ملل متحد بايد اقدامات تنبيهي را عليه جنايات رژيم اتخاذ نمايد. مردم و اپوزيسيون ایران براي سال‌هاي متمادي چنين خواستي داشته‌اند. ما نبايد فراموش كنيم كه مسئولان قتل عام هولناك ۳۰هزار زنداني سياسي در سال ۱۳۶۷، امروز هنوز در ایران در قدرت هستند و داراي مناصب ارشد اجرايي و قضايي بوده و درگير كشتار تظاهركنندگان در خيابان هستند.
شايد تفاوت نهايي بين تظاهرات ۱۳۸۸ و قيام اخير اين خواهد بود كه اين آخري در سرنگون‌كردن استبداد مذهبي منفور موفق خواهد بود. مردم ایران با اشتياق بسيار اميد دارند كه چنين شود.
اين بايد نقطه پایانی باشد بر افسانه‌یی كه هنوز، توسط برخي دولت‌ها دنبال مي‌شود، مبني بر اين كه براي مردم ایران تفاوتي بين ميانه‌روها و سخت‌سران وجود دارد. اين تظاهرات هم‌چنين پايه‌هاي استدلال‌هايي را كه يك تصوير باثبات از رژيم ارائه مي‌دهند، فرو مي‌ريزد.
ميليونها نفر از مردم ایران در فقر زندگي مي‌كنند. با اين همه، براساس گزارش‌هايي كه به شوراي ملي مقاومت ایران رسيده، تهران تا يكصد ميليارد دلار صرف كشتار در سوريه كرده است. شعارهاي ”مرگ بر حزب‌الله“ و ”سوريه را رها كن، فكري به حال ما كن“ به‌روشني مخالفت مردم با عملكردهاي جنگ‌افروزانه رژيم در منطقه را به‌نمایش می‌گذارد.
بودجه رسمي كشور، ۲۶.۸ ميليارد دلار را به امور نظامی و امنیتی و صدور تروریسم اختصاص داده است. اين ميزان علاوه بر ۲۷.۵ ميليارد دلاري است كه از درآمد نهادهای تحت کنترل ولی فقیه و سپاه پاسداران، صرف مخارج نظامي مي‌شود. این ارقام را با بودجه ۱۶.۳ ميليارد دلاري بهداشت كشور مقايسه كنيد. اين رژيم كه به طور بنيادی ضعيف و ضربه‌پذير است، به عنوان بخشي از استراتژي‌اش براي بقا، اين ارقام نجومي را صرف دخالت‌هاي منطقه‌یی مي‌كند.
منتقدين ممكن است خاطر نشان كنند كه ایران در گذشته هم با اعتراض مواجه بوده است. چه چيزي قيام كنوني را از تظاهرات ۱۳۸۸ متمايز مي‌سازد؟
تظاهرات ۱۳۸۸به خاطر شكافهايي بود که در رأس رژيم جرقه زده شدند. نيروي محركه تظاهرات اخير – كه در مشهد، دومين شهر بزرگ ایران شروع شد و به‌سرعت به سراسر ایران گسترش پيدا كرد – افزايش قيمتها، ويراني اقتصادی، فساد گسترده و یک تنفر نسبت به رژيم بود.
اين سوء مديريت اقتصادي، ريشه در ساختار سياسي دارد و هر روز هم تشديد مي‌شود. به‌همین دلیل، موضوع تغيير رژيم بلافاصله ظهور پيدا كرد و به نظر مي‌رسد تنها نتيجه قابل تصور باشد.
يك تفاوت بزرگ ديگر: قيام ۱۳۸۸ مقدمتا توسط طبقه متوسط رو به بالا که دانشجويان در كانون آن و شهر تهران مركز آن بود، هدايت مي‌شد. اما تظاهرات اخير، طيف بسيار گسترده‌تري از مردم را در بر مي‌گيرد؛ طبقه متوسط، محرومان، كارگران، دانشجويان، زنان، جوانان و تقريباَ همه جامعه در اين تظاهرات نمايندگي شده است.
بر همين سياق، قيام اخير هيچ ربطي به جناحها يا گروه‌بندي‌هاي داخل رژيم ندارد. هيچ‌گونه توهمی در مورد اصلاحات يا تغييرات تدريجي در داخل [رژيم] وجود ندارد. يكي از شعارهاي مورد علاقه در تهران اين است: «اصلاح طلب، اصولگرا، ديگه تمومه ماجرا». اين هم يك نمونه ديگر از قطعيت سرنگوني است. به قول يك ضرب‌المثل ایراني: «دير و زود دارد، ولي سوخت و سوز ندارد».
عامل متمايز‌كننده نهايي سرعت وقايع بود. در كمتر از ۲۴ساعت، شعارهاي تظاهركنندگان از نارضايتي‌هاي اقتصادي به نفي تماميت رژيم تغيير يافت. حكومت غافلگير شده است و به دست و پا افتاده است كه يك راه حل واحد پيدا كند. سپاه پاسداران روز يكشنبه عليه تظاهرات اعلام پيروزي كرد، ولي اين بيش از آن كه منعكس‌كننده واقعيت روي زمين باشد، بيانگر اميدهاي آنها است.
رژيم هشدارهاي شديداللحني به مردم براي پرهيز از پيوستن به گروه پيشتاز اپوزيسيون، مجاهدين خلق، داده است. مقامات ريز و درشت رژيم به همراه ائمه جمعه در سراسر كشور كه خط رژيم را دنبال مي‌كنند، يكي بعد از ديگري مجاهدين خلق را مسئول اعتراضات معرفي كردند. سيل مواضع مقامات رژيم، وحشت آنها از گسترش قيام سراسري و محبوبيت گسترش‌يابنده مجاهدين خلق و شوراي ملي مقاومت ایران را بازتاب مي‌كند.
ديكتاتوري مذهبي به سركوب گسترده‌یی براي مقابله با تظاهركنندگان مبادرت كرده است. سپاه پاسداران حداقل ۵۰ تن را كشته و صدها تن را مجروح كرده است. بنا بر گزارش‌هاي منابع ما در داخل كشور، تا پايان روز نهم تظاهرات، حداقل ۳۰۰۰ نفر دستگير شده بودند. گزارش‌هاي متعددي حاكي از آن است كه نيروهاي امنيتي عملاَ به درب خانه‌هاي مردم مراجعه كرده و آنها را از شركت در تظاهرات برحذر مي‌دارند. تور سركوب تا حد ممكن گسترش يافته است.
با توجه به اين سركوب وحشيانه، جامه بين المللي نبايد سكوت كند. شوراي امنيت ملل متحد بايد اقدامات تنبيهي را عليه جنايات رژيم اتخاذ نمايد. مردم و اپوزيسيون ایران براي سال‌هاي متمادي چنين خواستي داشته‌اند. ما نبايد فراموش كنيم كه مسئولان قتل عام هولناك ۳۰هزار زنداني سياسي در سال ۱۳۶۷، امروز هنوز در ایران در قدرت هستند و داراي مناصب ارشد اجرايي و قضايي بوده و درگير كشتار تظاهركنندگان در خيابان هستند.
شايد تفاوت نهايي بين تظاهرات ۱۳۸۸ و قيام اخير اين خواهد بود كه اين آخري در سرنگون‌كردن استبداد مذهبي منفور موفق خواهد بود. مردم ایران با اشتياق بسيار اميد دارند كه چنين شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر