پروپاگاندای مهربان وقتی رژیم منتقدان را می‌کوبد و لابی‌هایش را پنهان می‌کند
عنوان مقاله لابیست‌های تنش
منبع خبر: روزنامه فرهیختگان- یکشنبه ۳۱ فروردین ۱۴۰۴ (متعلق به دانشگاه آزاد اسلامی است بلحاظ سياسي عمدتا خط علي اكبر ولايتي را دنبال ميكند) پشت صحنه فشارهای رسانه‌ای و دیپلماتیک را بشناسید
این مقاله منتشر شده در روزنامه «فرهیختگان» ـ که از نظر سیاسی، ارگان غیررسمی خط علی‌اکبر ولایتی محسوب می‌شود ـ تلاشی جدی از سوی رژیم برای روایت‌سازی رسمی علیه مخالفان مذاکرات، منتقدان لابی‌گری نایاک، و بنیادهای ضدرژیم در آمریکاست. تحلیل این مقاله نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی به‌شدت نگران بازنمایی عمومی مذاکرات در غرب، و همچنین تلاش‌های لابی‌های ضدبرجامی در واشنگتن است، و از این‌رو دست به ضدحمله رسانه‌ای زده است.
تحلیل محتوایی:
-
لابی‌های صهیونیستی (AIPAC، FDD، UANI)
-
اپوزیسیون ایرانی شامل مجاهدین،و... و چهره‌های رسانه‌ای منتقد رژیم
-
دفاع غیرمستقیم از لابی‌های مماشات‌طلب مثل نایاک (که اصلاً نامی از آن‌ها در مقاله نمی‌آید!)
-
زمینه‌سازی برای توجیه ادامه مذاکرات در داخل کشور، با این استدلال که شکست احتمالی توافق، تقصیر «لابیست‌های صهیونیستی» است، نه رژیم ایران
نکته مهم:
نکته بسیار مهم این مقاله، حذف کامل نام نایاک، نهال طوسی، نگار مرتضوی و حتی رابرت مالی است. این سکوت معنادار نشان می‌دهد که رژیم با همه حملات ظاهری به لابی‌گری خارجی، از لابی‌های نرم‌افزاری خود در آمریکا دفاع می‌کند یا لااقل نمی‌خواهد آن‌ها را بسوزاند.
نتیجه‌گیری:
این مقاله یک نمونه کلاسیک از دوگانگی رفتاری رژیم در سیاست خارجی است:
-
در داخل: دشمن‌تراشی، ژست مقاومت، و حمله به غرب و صهیونیسم
-
در خارج: دیپلماسی پنهان، استفاده از نایاک و دیگر لابی‌ها برای القای چهره‌ای میانه‌رو و قابل تعامل از رژیم
این مقاله را باید سندی علیه بازی دوگانه رژیم دانست. از طرفی منتقدان حقوق بشر را «لابی تنش» می‌نامد، از سوی دیگر لابی‌های مماشات‌طلب خود را پشت پرده نگه می‌دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر