سلسلهتحلیلهای «پس از توقف جنگ؛ ایران به کدام سو خواهد رفت؟»شماره ۳: وزن ملتها با امید سنجیده میشود، نه با موشک
به قلم مصطفی نیکار
مقدمه:
در جهانی که ملتها با شاخصهای امید، آزادی، رفاه و مشارکت سنجیده میشوند،
رژیم ولایت فقیه هنوز با شمار موشکها، مزدوران و اعدامها فخر میفروشد.
اما سؤال اصلی اینجاست:
چه حکومتی در قرن ۲۱ میتواند مشروع باشد وقتی جوانانش را برای «نه گفتن» به گلوله میبندد؟
تهدید، مشروعیت نمیآورد
از لبنان تا یمن، سوریه تا عراق، هیچجا حضور رژیم جمهوری اسلامی باعث ثبات نشده است.
تهران، بهجای آنکه الهامبخش پیشرفت باشد، صادرکنندهی فقر، فرقهگرایی و وحشت است.
و جهان امروز با چنین حکومتهایی دیگر مدارا نمیکند.
در این معادلهی نوین جهانی، موشکهای دوربرد، مشروعیت نمیآورند؛ تنفر میآورند.
آیندهای که این رژیم از مردم دزدید
اگر میلیاردها دلار خرج توسعه میشد، نه سپاه قدس و نیروی تروریستی،
اگر جوانان بهجای «اعدام» فرصت «آفرینش» میداشتند،
اگر صدای زنان و مردان شورشگر شنیده میشد،
ایران امروز، سرآمد منطقه بود.
اما رژیم، از «شورش جوانان» میترسد؛ نه از دشمن خارجی.
زیرا میداند آتش واقعی، از درون برمیخیزد؛ از همان جوانانی که در خیابانها فریاد زدند:
«مرگ بر خامنهای!»
کانونهای شورشی، نقطهچین امید در دل تاریکی
نه دیپلماسی، نه مذاکره، نه تسلیم، هیچکدام آنچه را کانونهای شورشی در خیابانهای ایران خلق کردند، نمیتوانند بسازند.
دختران و پسرانی که با شورش، سرکوب را عقب زدند، بنای لرزان ولایت فقیه را ترک انداختند.
امروز، هر حرکت ضد اختناق، از آتشزدن یک بنر تا درگیری با مزدور امنیتی،
جرقهایست از دل همین کانونهای شورشی، که رژیم را تا مرز سقوط بردهاند.
آلترناتیو وجود دارد، مردم آمادهاند
مردم فقط اعتراض نکردند؛
با صدای روشن گفتند که جایگزین دارند.
مقاومتی با رهبری، با برنامه، با سابقه، با پرداخت بها، و با مشروعیت از درون جامعه.
آری، راهحل سوم یک شعار نیست، یک تجربه است.
سرنگونی این رژیم، خواست اکثریت است، و آلترناتیوش در میدان است.
جمعبندی:
امروز، وزن ملتها با امید و مقاومتشان سنجیده میشود.
جوانان شورشگر، کانونهای امید هستند،
و رژیم، با همهی موشکها و ترورهایش، شکستخوردهتر از همیشه است.
فردای ایران، با دست همین جوانان، ساخته خواهد شد؛
نه از درون سپاه، نه از پشت میز مذاکره، بلکه از کوچههای قیام.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر