ویژه جنگ شماره ۴ - از تهران تا جهان به کوشش: مصطفی نیکار ۲۴ خرداد ۱۴۰۴
بمباران سنگین اسرائیل در تهران وشهرستانها
مقدمه
ساعتها پس از سومین موج درگیریهای سنگین، تهران و مناطق مرکزی ایران، بار دیگر به لرزه درآمدند. آنچه ابتدا در سکوت شب آغاز شد، به موجی از هراس، واکنشهای دیرهنگام، و فروپاشی جزئی در ساختار فرماندهی رژیم انجامید. هدفگیری دقیق نقاط فرماندهی، نشانهای از تغییر قواعد بازی در این جنگ تازه است؛ جایی که نه هشدار میدهد و نه فرصتی برای عکسالعمل باقی میگذارد.
حمله شبانه به تهران – نماد قدرت و مرکز تصمیمسازی رژیم – معنایی بیش از یک حمله نظامی دارد؛ این ضربه، جنگ را به قلب پنهانترین سنگرهای قدرت کشاند. کشتهشدن دو مقام بلندپایهٔ نظامی نهتنها ضربهای عملیاتی، بلکه پیامد روانی و راهبردی عمیقی برای کل ساختار سپاه و بیت رهبری خواهد داشت.
جمعبندی و تحلیل نهایی
در چهارمین شماره از بولتن جنگی، با صحنهای مواجهیم که بسیاری از تحلیلگران نظامی و سیاسی تا همین چند هفته پیش آن را نامحتمل میدانستند:
-
پدافند پاستور فعال شد، یعنی مرکز تصمیمگیری اصلی احساس خطر کرده است.
-
کشتهشدن محرابی و ربانی، پیام روشنی برای رأس هرم سپاه دارد؛ هیچکس مصون نیست.
-
موشکپرانی رژیم، نه پاسخی بازدارنده، بلکه نشانهی آشفتگی و نیاز به اعلام «حضور» بود.
جمهوری اسلامی، در برابر موجی از حملات دقیق، اطلاعاتی و بیصدا، تنها با موشکباران بیهدف و تهدیدهای کلیشهای پاسخ میدهد؛ پاسخی که نه امنیت میآورد، نه اعتماد داخلی را بازمیگرداند.
جنگ وارد مرحلهای شده که «میدان»، نه صرفاً در مرزها، بلکه در قلب تهران، فردو، نطنز و ساختارهای اطلاعاتی و عملیاتیست. اگر رژیم نتواند این شکافها را مهار کند، آنچه خواهدآمد، تنها شلیکها نیست؛ بلکه فروپاشی درونی در فرماندهی، امنیت و حتی اعتماد مزدورانش خواهد بود.
مصطفی نیکار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر