صديقه مجاوري و ندا حسني، الماس هاي شب تابي كه با درخشش خود ، فرقِ تيرگي دريدند و اخترانِ ره گشتنند

 صديقه مجاوري و ندا حسني، الماس هاي شب تابي كه با درخشش خود ، فرقِ تيرگي دريدند و اخترانِ ره گشتنند 

دلا ز نورِ هدايت گر آگهي يابي چو شمع خنده زنان تركِ سر تواني كرد
(حافظ)

سُلاله گانِ خورشيد

در بن بستِ تنگِ كوچه هايِ توطئه
در دهشتِ هولناكِ شب
در مارپيچِ صعبِ گذرگاهِ كوهسار
گرگان و روبهان دام بر عنقا تنيده اند .

در شعله هايِ مشعلِ شب تابِ رهگشا
مِي خوردگانِ بادة گلرنگِ جامِ صدق
«صدّيقه» گانِ «مجاورِ» پيمانة خلوص
پيمانه هايِ خموشِ «ندا» هايِ شب فروز ،
چون شمعِ سر فراز 
به تاركِ خود شعلة فدا بستند
چو آذرخش درخشيدند و نورِ ره گشتند 
چو صاعقه خروشيدند و شب شكستند و دام بر بستند .

در گرگ و ميشِ سحرگاهِ روزِ نو
در حسرتِ نا كاميِ شبي دراز
پير كفتارِ نگونبختِ روسياه
مغموم و خشمگين 
دست به دندان گزيده است .
بيچاره شب پرست !
بيچاره شب پرست !
اينجا به هر كجا
سلالة خورشيد خفته است 
آنجا به آن طرف
بيشة شيرانِ شرزه است .
بيچاره شب پرست !
بيچاره شب پرست !

مهدي رضوي