جهان هشتم ماه مارس، روز جهانی زن را جشن گرفت. زنان ایرانی در اروپا نیز به بهانه این روز، روز شنبه ۷مارس با شرکت در یک گردهمایی عظیم در برلین به این ‌مناسبت، تحت عنوان «برای بردباری و برابری علیه بنیادگرایی و زن‌ستیزی» تأکید کردند که پیشروی آرمان برابری در جهان، امروز با مانع بنیادگرایی اسلامی مواجه است که با نسل‌کشی، تروریسم و تبعیض، تمام منطقه و جهان را به خطر انداخته و بیش از همه با زنان دشمنی دارد. آن‌ها تصریح کردند تنها راه‌حل این بحران اتکا به نیروی زنان و جنبش مقاومتی است که به نیروی زنان و رهبری آنان اعتقاد داشته باشد. آن‌ها همچنین به اتخاذ یک استراتژی همه‌جانبه با تمرکز روی رژیم ایران به‌عنوان کانون بنیادگرایی اسلامی، حمایت از مسلمانان دموکرات و جلوگیری از دستیابی رژیم ایران به سلاح اتمی فراخواندند.
مریم رجوی، رهبر سازمان مجاهدین خلق ایران، یکی از سازمان های سیاسی و مخالف حکومت ایران، همراه با شرکت شمار بالایی از شخصیتهای برجسته سیاسی، اجتماعی، هنری و فعالان حقوق‌بشر و حقوق زنان از ۵قاره جهان از جمله خانم‌ها کیم کمبل، ریتا زوسموت، لیندا چاوز، فرانسیس تاونزند، اینگرید بتانکورد، همچنین هیأتی از زنان حقوقدان از جمله خانم ماریا کاندیدا المیدا (دادستان کل پرتغال)، هیأتی از اپوزیسیون سوریه، هیأتی از زنان برجسته از آسیا، هیأت بزرگی از قانونگذاران و شهرداران و دیگر شخصیتهای آلمانی، هیأت زنان پارلمان‌ از کشورهای عربی، و هیأتهای نمایندگی از سوی ده‌ها انجمن و سازمان زنان ایرانی از سراسر اروپا و آمریکا و هزاران زن از کشورهای مختلف جهان و پیروان ادیان مختلف نیز در این مراسم شرکت داشت.
 روز زن در اقصی نقاط جهان به اشکال مختلف جشن گرفته و تجلیل شد.


تاریخچه مختصر روز جهانی زن


یکی از روزهایی که مردمان مترقی جهان، جشن می‌گیرند و از آن بعنوان روز خوب و فرخنده یاد می‌کنند، روز هشتم مارس یا هجدهم اسفند است.
در یک چنین روزی یعنی روز ۸ مارس ۱۸۷۵ زنان کارگر کارخانجات نساجی در شهر نیویورک برای بهبود شرایط کارشان و در اعتراض به پایین بودن سطح دستمزدشان، دست به تظاهرات زدند. این حرکت به درگیری قهر آمیز با پلیس آمریکا انجامید و پلیس بطور وحشیانه به تطاهرات حمله کرد و آنرا سرکوب نمود. عده‌ای از زنان تظاهر کننده زخمی و دستگیر شدند. این مسئله باعث شد که زنان کارگر دیگر هم کم کم به حقوق انسانی خود آگاهی پیدا کنند، و سعی کنند که راه آن‌ها را ادامه بدهند. حرکت اعتراضی هر سال به حالت آشکار و یا مخفی در کارخانه‌های مختلف ادامه پیدا کرد. روز ۸ مارس ۱۹۰۷ مجددا زنان نساج آمریکا با خواست ۱۰ ساعت کار روزانه دست به تظاهرات می‌زنند که این بار هم تظاهرات آن‌ها با سرکوب پلیس روبرو می‌گردد و به دستگیری بسیاری از زنان منجر می‌شود. در این تظاهرات عدهٔ زیادی از مردان کارگر و زنان طبقات دیگر جامعه نیز شرکت می‌کنند. در سال ۱۹۰۸ حزب سوسیالیست آمریکا به تشکیل کمیته ملی زنان برای کمپین حق رأی زنان در انتخابات اقدام می‌کند و در مارس‌‌ همان سال کارگران زن بافنده سوزنی با خواست ممنوع کردن کار برای کودکان و کسب حق رأی زنان درنیویورک تظاهرات می‌کنند. رویدادهای ۸ مارس‌‌ همان سال سبب گردید که در سال بعد یعنی سال ۱۹۰۹ این روز بعنوان نخستین روز ملی زنان در آمریکا تثبیت شود.
این روز کم کم به روز مخالفت زنان کارگر با دولت و کارفرمایان سرمایه دار، برای بهبود شرایط کار و کسب حقوق اجتماعی برای کل زنان در سراسر دنیای صنعتی، تبدیل می‌گردد.
با شروع جنگ جهانی اول، میلیون‌ها مرد به جبهه‌ها گسیل شدند. زنان در این سال‌ها تظاهرات ۸ مارس را بر علیه جنگ و کشتار و خرابی ناشی از آن برگزار کردند.

در سالهای بعد از جنگ جهانی دوم تا اوایل دهه ۶۰ روز جهانی زن جلوه چندانی نداشت. چون زنان توانسته بودند به مقدار زیادی از خواستهای خود دست یابند. با رشد جنبش زنان در دهه ۶۰ این روز هم بار دیگر اهمیت یافت. سال ۱۹۷۵ از طرف سازمان ملل متحد، سال بین المللی زنان اعلام شد و دو سال بعد‌ یعنی سال ۱۹۷۷ یونسکو ۸ مارس را به عنوان روز جهانی زن، به رسمیت شناخت. از آن روز به بعد، در چنین روزی مردان به زنان گل یا هدیه تقدیم می‌کنند و بدینوسیله از مبارزات انسانی زنان قدردانی می‌کنند. 

در سالهای اخیر با توجه به شرایط نا‌بسامانی که برای زنان در سراسر جهان و بویژه برای زنان کارگر در کشورهایی با حکومت دینی، ایجاد شده است، روز جهانی زن می‌رود تا‌‌ همان جایگاه اولیه خود، که دفاع از شرایط بهتر کاری و حقوق اجتماعی زنان می‌باشد را بدست آورد.
زنان ایران در تظاهرات و گردهمایی‌هایی که در ۸ مارس ۲۰۰۳ در تهران و سایر شهرهای ایران برگزار کردند، ضمن مطرح کردن دیگر درخواستهای انسانی و اجتماعی خود، خواستار گنجاندن روز ۸ مارس در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران، بعنوان روز جهانی زن شدند.